Liberalizm – ideologia bandytów
Główny ideolog bandytów, Ludwig von Mises, napisał o koloniach bez ogródek. Będę cytował tylko najważniejsze akapity długiego tekstu, do którego można sięgnąć [1]: Gospodarka Europy opiera się dzisiaj w znacznym stopniu na włączeniu w gospodarkę światową Afryki i wielkich obszarów Azji jako dostawców wszelkiego rodzaju surowców. Surowców nie zabiera się mieszkańcom tych terenów siłą. Nie są też konfiskowane jako haracz, lecz przekazywane w toku swobodnej wymiany w zamian za przemysłowe produkty Europy. Stosunki te nie zasadzają się wcale na jednostronnej korzyści; wręcz przeciwnie, są wzajemnie pożyteczne, a mieszkańcy kolonii czerpią tyle samo korzyści, co mieszkańcy Anglii czy Szwajcarii.
Nie haracz, nie konfiskowane, kradzione zgodnie z narzuconym prawem przez kolonizatorów. Bandytyzm zaprogramowany, chroniony przez prawo, prawem zabezpieczony. Bandytyzm w białych rękawiczkach.
U von Misesa o kilka akapitów niżej mamy jasność, co do wolności i dobrowolności bandytów: Oto okoliczność, która musi mieć rozstrzygające znaczenie w ocenie kwestii polityki kolonialnej. Urzędnicy, oddziały oraz policja europejska muszą pozostać na tych terenach o tyle, o ile ich obecność jest konieczna dla zachowania prawnych i politycznych warunków, niezbędnych do zapewnienia udziału terenów kolonialnych w handlu międzynarodowym. Musi być możliwe prowadzenie w koloniach działalności handlowej, przemysłowej i rolniczej, użytkowanie kopalń oraz przewożenie towarów danego kraju koleją lub barkami na wybrzeże, stąd zaś do Europy i Ameryki. Jest w interesie wszystkich, nie tylko mieszkańców Europy, Ameryki i Australii, lecz również Azji i Afryki, aby to wszystko było w dalszym ciągu możliwe. Wszędzie tam, gdzie działania mocarstw kolonialnych w stosunku do ich kolonii nie wykraczają poza te granice, nie można podnieść przeciwko nim żadnego zarzutu, nawet z liberalnego punktu widzenia.
Zatem interwencjonizm mocarstw kolonialnych na obcych ziemiach jest dopuszczalny, a nawet więcej – wskazany i zgodny z bandycką ideologią liberalizmu. Totalitaryzm gospodarczy, który tworzy totalitaryzm polityczny, jest podstawą stosunków społecznych w liberalizmie. Ludobójstwo jest wskazane. Przyjrzyjmy się mu z bliska, biorąc pod uwagę tylko jeden z wielu tysięcy kolonialnych epizodów.
Dnia 15. października 1951 roku parlament egipski uchwalił decyzję o anulowaniu umów, zawartych z Imperium Brytyjskim w sierpniu 1936 roku o umowie sojuszniczej i dwóch konwencjach o kondominium nad Sudanem z 10. i 19. stycznia 1899 roku.
Egipcjanie pod auspicjami partii – ruchu społecznego Wafd, przystąpili do walki o wyzwolenie Egiptu spod imperialnej dominacji. Walki rozpoczęły się zaraz po ogłoszeniu deklaracji niepodległości przez egipski parlament.
Kair w okresie kolonialnym pod protektoratem Imperium Brytyjskiego przy ulicy Szerif-Paszy miał jeden drapacz chmur, dookoła którego na przestrzeni prostokąta o powierzchni zaledwie kilkuset metrów stały banki, dzierżące w swych rękach wszelkie bogactwa tego kraju, luksusowe hotele, sklepy oraz bajkowe pałace, jak z Tysiąca i jednej nocy. Wokół mieszkało 2 000 000 ludzi w nędznych w szałasach, które uchodziły za chatki.
Ówczesny dowódca NATO na południowym odcinku, czyli akwenu Morza Śródziemnego, admirał Carney, oświadczył, że jego flota, uzbrojona w głowice atomowe jest gotowa do zaatakowania Egiptu. Wyraził tedy gotowość do uderzenia na bezbronny kraj.
Brytyjczycy w koloniach niczym się nie różnili w metodach od narodowo-socjalistycznego SS. Zabijali równo, walcząc o imperialny interes, a więc o dochody z Kanału Sueskiego i wpływy na świecie. Port Said, Ismailia i Suez były głównymi punktami strategicznymi wojsk imperialnych. Tam przerzucono z wielkim pośpiechem pułki Chesire, Oxford, Buchinghamshire, 59. brygadę piechoty, bataliony spadochroniarzy. Łącznie Imperium dysponowało w Egipcie kilkoma armiami, albowiem siły zbrojne w strefie Kanału Sueskiego liczyły ponad 80 000 żołnierzy i oficerów.
Międzynarodowe Towarzystwo Kanału Sueskiego w swym dorocznym bilansie podało, że w roku 1950 przez kanał przepłynęło 11 751 statków, przewożąc 82 miliony ton ładunku. Najczęściej była to ropa naftowa z Zatoki Perskiej. Głównym posiadaczem akcji Międzynarodowego Towarzystwa Kanału Sueskiego był rząd brytyjski – 44%. Koszt budowy Kanału wyniósł czterysta milionów fraków. Do robót brano do przymusowej pracy biednych fellachów, których przewinęło tam ponad milion. W wyniku niewolniczej pracy w tym nigdy nie nazwanym po imieniu obozie koncentracyjnym zginęło około 150 000 osób. (Cdn.)
Andrzej Filus
[1] L. von Mises, Liberalizm w tradycji klasycznej, przeł. z ang. Sz. Czarnik, Kraków 2015, ss. 170-177.
