BlackRock – zaostrzenia maseczkowe dyktuje Wall Street (2)
BlackRock i wydarzenia we Włoszech w roku 2011
Amerykański superfundusz odegrał prawdopodobnie bardzo ważną rolę w przyspieszeniu kryzysu włoskiego długu państwowego, co spowodowało obalenie rządu Berlusconiego w roku 2011.
Tzw. spread między niemieckim Bundem a włoskim BTP (obligacje państwowe) zaczął powiększać się gwałtownie po tym, jak Financial Times podał do wiadomości, że w pierwszym półroczu tego samego roku, Deutsche Bank sprzedał aż 88% posiadanych przez siebie obligacji włoskich – wartych 7 mld euro.
Limes, włoska strona internetowa, zajmująca się geopolityką, pisała wtedy: „Wielu widziało atak na nasz kraj, jako zainspirowany przez Berlin i Frankfurt. Najprawdopodobniej, sprawa wyglądała jednakże zupełnie inaczej”.
Artykuł ujawniał, że potężna niemiecka instytucja kredytowa miała wówczas bardzo rozsiany akcjonariat: 48% kapitału zakładowego znajdowało się poza granicami Republiki Federalnej Niemiec, a jej najważniejszym udziałowcem był BlackRock, posiadający 5,1% akcji.
„Jeśli doszło do ataku, nie oznacza to wcale, że został on przeprowadzony przez władze polityczne i gospodarcze Niemiec” – komentowała dalej witryna, podkreślając nieprzejrzystość rynków finansowych.
„Faktem jest – stwierdzano – że od jesieni 2011, to właśnie agencje ratingowe Standard&Poors oraz Moody’s – a nie Fitch – coraz to mocniej uderzały we włoskie papiery wartościowe.”
Zauważmy, że BlackRock już wtedy był obecny w kapitałach obydwu wymienionych agencji ratingowych – tj. Standard & Poors (5,44%) oraz Moody’s (6,6%) – dysponował więc tym samym możliwością interweniowania w procedury oceny papierów wartościowych państw, akcji i obligacji prywatnych, jak również siłą oddziaływania na cenę i wartość aktywów kupowanych lub sprzedawanych przez samego siebie.
Aby pojąć pewne mechanizmy, warto przypomnieć kilka wcześniejszych szczegółów historycznych.
Anglo-amerykanizacja Deutsche Banku
Przekształcenie instytucji, powstałej w roku 1870, z banku – którego misją historyczną było finansowanie przemysłu – w instytucję, która połowę swych zysków generuje z handlu derywatami, walutami, akcjami i sekurytyzacjami, nie jest historią zbyt odległą. Zaczyna się ona w okresie, w którym wraz z upadkiem ZSRR, uwaga anglo-amerykańskiej finansjery skupiła się na Europie. A doszło do tego w wyniku kilku tajemniczych mordów.
Alfred Herrhausen, prezes banku i zaufany doradca kanclerza Kohla, planował rozwinięcie tradycyjnej misji banku niemieckiego i opracował nawet projekt odrodzenia byłego przemysłu komunistycznego w Niemczech, w Polsce i w Rosji. Co więcej, mówił o tym również na Wall Street.
Pod koniec roku 1989, Herrhausen został zamordowany w wyniku bardzo wyrafinowanej i skrupulatnej operacji. Oficjalni jego zabójcy mieli pochodzić z kręgów RAF lub Stasi.
„Herrhausen was killed by a sophisticated roadside bomb shortly after leaving his home in Bad Homburg on 30 November 1989.[4] He was being chauffeured to work in his armoured Mercedes-Benz, with bodyguards in both a lead vehicle and another following behind.[1] The 7 kg bomb was hidden in a bag on a bicycle parked next to the road that the assassins knew Herrhausen would be traveling in his three-car convoy. The bicycle had been consistently parked sans explosive in the same location along Herrhausen’s route for extended period of time before the assassination itself, and it was therefore ignored by Herrhausen’s security. The bomb was detonated when Herrhausen’s car interrupted a beam of infrared light as it passed the bicycle. The bomb targeted the most vulnerable area of Herrhausen’s car – the door where he was sitting – and required split-second timing to overcome the car’s special armour plating. The bomb utilized a Misznay–Schardin mechanism. A copper plate, placed between the explosive and the target, was deformed and projected by the force of the explosion. The detonation resulted in a mass of copper being projected toward the car at a speed of nearly two kilometers per second, efficiently penetrating the armoured Mercedes. Herrhausen’s legs were severed and he bled to death.”
https://en.wikipedia.org/wiki/Alfred_Herrhausen
Taki sam los spotkał jego następcę, ekonomistę Detleva Karstena Rohweddera, który również sprzeciwił się wyprzedaży byłych niemieckich przedsiębiorstw komunistycznych i – podobnie jak Herrhausen – opracował alternatywne – wobec prywatyzacji – plany biznesowe. Rohwedder zginął w roku 1991 – zastrzelony przez snajpera.
https://en.wikipedia.org/wiki/Detlev_Karsten_Rohwedder
Po śmierci Rohweddera, do londyńskiej centrali Deutsche Banku przybył cały szwadron byłych urzędników Merril Lynch. Ich szef – Edson Mitchell został prezesem filii. Bank musiał jednakże przynosić pecha, bo również Mitchell zmarł – i to w wieku zaledwie 47 lat, do czego doszło podczas dziwnego wypadku jego prywatnego samolotu.
https://de.wikipedia.org/wiki/Edson_Mitchell
Przyglądnijmy się teraz inwestycjom BlackRocka we Włoszech.
Na koniec roku 2011, fundusz posiadał 5,7% spółki Mediaset, 3,9% – Unicredit, 3,5% – Enel i Banco Popolare, 2,7% – Fiat i Telecom Italia, 2,5% – Eni i Generali, 2,2% – Finmeccanica, 2,1% – Atlantia (która kontroluje Autostrade) i Terna, 2% – Banca Popolare di Milano, Fonsai, Intesa San Paolo, Mediobanca i Ubi.
A dzisiaj?
Wiele z przedstawionych powyżej udziałów zwiększyło się i BlackRock jest obecnie pierwszym udziałowcem banku Unicredit z 5,2%, oraz drugim udziałowcem banku Intesa SanPaolo z 5%. Na poziomie 5% jest jego udział w Atlantii, a 9,4% ma w Telecomie.
„To są pozycje strategiczne, które pozwolą funduszowi BlackRock zająć najlepszą z możliwych pozycję – w obliczu zbliżających się prywatyzacji, do których wzywa się Włochy w ramach tzw. redukcji długu” – pisała w swym komentarzu witryna Limes.
Vanguard, BlackRock, State Street robią więc „zakupy”, gdziekolwiek tylko jest to możliwe, tj. wszędzie tam, gdzie pojawia się okazja ku temu. Miało to miejsce we Włoszech oraz w pozostałej części Europy – po kryzysie z roku 2008. Sam tylko BlackRock kupił wtedy we Włoszech firmy za 70 mld euro.
Czy dla amerykańskiego funduszu i jego wspólników istnieje lepsza okazja niż operacja Covid-19, by rzucić Włochy (i nie tylko) na kolana oraz przejąć ich przedsiębiorstwa po cenach drastycznie zaniżonych?
Odpowiedź wydaje się być oczywista. Zwłaszcza gdy zaznajomimy się z poniżej zamieszczoną opinią Larry Finka – założyciela i dyrektora generalnego BlackRocka – który stwierdził:
„Demokracja – tak jak do tej pory ją rozumieliśmy – okazała się być katastrofą. Demokracja nie może zarządzać światem. Doprowadziła nas do zniszczenia planety, doprowadziła do wojen, spowodowała niezdolność do podejmowania decyzji oraz utratę umiejętności rządów do widzenia perspektywicznego. Spowodowało to przeludnienie planety. Doprowadziło do powstania ogromnej masy ubogich głupców, którzy nie robią niczego innego, jak tylko utrwalają ów demokratyczny system i niszczą wszystko.
Świat, gospodarka, polityka powinny być zarządzane przez tych, którzy są zdolni do tego; przez tych, którzy są wizjonerami; przez tych, którzy posiadają wiedzę. Jeśli jakiś kraj nie jest w stanie zarządzać własną gospodarką – my tam docieramy. To my zadbamy o kreowanie bogactwa i o tworzenie przyszłości.”
VIDEO: Władcy masek
Wykorzystano:
https://indygraf.com/i-padroni-delle-mascherine/
L’ENORME POTERE DI BLACKROCK, LA FINANZIARIA AMATA DA BERGOGLIO
Zmieniony ( 06.08.2020. )
Za: http://dakowski.pl/index.php?option=com_content&task=view&id=28692&Itemid=47
