Lichwiarskie pożyczki pieniędzy i zabójstwa w historii (2)
Deprywacja ekonomiczna, szczególnie wśród niewolników z Afryki, wywołała wiele niezadowolenia. Ostatecznie w 326 roku przed Chrystusem zniesiono niewolę za długi. W tym systemie osoba, która wzięła pożyczkę, zastawiałaby swoje usługi jako zabezpieczenie pożyczki. W przypadku niespłacania pożyczki dług musiał zostać odpracowany. Jednak wraz z wprowadzeniem pieniędzy bitych prywatnie, lichwa zyskała na popularności. Pierwsi Żydzi przybyli do Rzymu w 161 roku przed Chrystusem. Byli to głównie rzemieślnicy, handlarze i sklepikarze. Jako handlarze i sklepikarze zajmowali się także lichwiarskim pożyczaniem pieniędzy. W 139 roku p.n.e. ci Żydzi, którzy nie byli obywatelami rzymskimi, zostali wygnani za prozelityzm, ale wkrótce wrócili.
Juliusz Cezar urodził się w 100 r. p.n.e. w rodzinie arystokratycznej. Przez krótki czas praktykował jako prawnik, zanim został genialnym dowódcą wojskowym. W roku 48 p.n.e. pokonał Pompejusza Wielkiego i został niekwestionowanym panem Rzymu. James I. Goodson pisze: „Po powrocie do Italii we wrześniu 45 r. p.n.e. Cezar zastał ulice i miasta pełne bezdomnych, których lichwiarze wyparli z ziemi. W publicznym spichlerzu trzeba było codziennie nakarmić 30 000 ludzi. Lichwa kwitła z katastrofalnymi skutkami. Główni lichwiarze, z których wielu było Żydami, naliczali odsetki, sięgające 48%. Można zauważyć, że Żydzi nie praktykują lichwy między sobą – ich religia pozwala im na udzielanie lichwiarskich pożyczek tylko nie-Żydom”.
W swojej książce Szkice z historii rzymskiej z 2011 roku T. E. Watson pisze: „On [Juliusz Cezar] uznał głęboką prawdę, że pieniądz jest środkiem narodowym, stworzonym przez prawo dla celów narodowych i że żadna klasa ludzi nie powinna wstrzymywać jego obiegu, celem wywołania paniki, aby spekulanci mogli podwyższać stopy procentowe, aby po niej kupować nieruchomości po niskich cenach”. Juliusz Cezar przeprowadził reformy społeczne i monetarne. Zapewniono bezpłatne mieszkania dla 80 000 biednych rodzin, żołd żołnierzy podniesiono ze 123 do 225 denarów, spłatę majątku przeprowadzono po znacznie niższych wycenach, które miały miejsce przed wojną domową w latach 49-45 przez Chrystusem i tak dalej.
Reformy monetarne, przeprowadzone przez Juliusza Cezara, doprowadziły do jego zabójstwa. Odebrał patrycjuszom władzę bicia pieniędzy i przekazał ją państwu. Był to bolesny cios dla tych, którzy potrafili bić pieniądze, dosłownie i w przenośni, aby wzbogacić się, siedząc bezczynnie i jedynie pożyczając pieniądze na wysoki procent. Zmusił też patrycjuszy do inwestowania swoich pieniędzy – zamiast ich gromadzenia. Zamiast monet srebrnych wyemitowano tanie monety metalowe. Ponadto postanowiono, że: a) odsetki nie mogą być naliczane w większej wysokości niż 1% miesięcznie, b) odsetki nie mogą być naliczane od odsetek oraz c) łączne odsetki nie mogą przekraczać pożyczonego kapitału. Środki te poważnie ograniczyły zarobki patrycjuszy, którzy nie wykonywali żadnej pracy, a jedynie bili i pożyczali pieniądze w sposób lichwiarski oraz gromadzili nieograniczone bogactwo i władzę.
Goodson pisze: „Podjęte przez Cezara środki rozwścieczyły arystokratów i plutokratów, których „środki utrzymania” zostały teraz poważnie ograniczone. Dlatego spiskowali, by zamordować Cezara, bohatera ludu. Tego pamiętnego poranka 15. marca 44 roku p.n.e., zaledwie cztery lata po objęciu przez niego władzy, nieuzbrojony przybył do gmachu Senatu, po odprawieniu swojej straży wojskowej, która wcześniej była w stałej obecności. Otoczony przez 60 spiskowców, został przez nich zasztyletowany, otrzymując 23 rany”.
Rozważenie historii Wielkiej Brytanii w tym kontekście wymagałoby nieco dłuższego wywodu. Wiadomo jednak, iż wraz z utworzeniem Banku Anglii w 1696 roku ucisk międzynarodowych rodzin bankierskich w Anglii stał się znacznie większy. Walczyły one i intrygowały przez prawie sto lat, aby przejąć kontrolę nad Wielką Brytanią. Jednak wojna plutokracji bankierskiej z Napoleonem miała podłoże ideologiczne, ponieważ cesarz Francuzów był wyraźnie przeciwko lichwie. We wstępie do angielskiego tłumaczenia z 1999 roku autorstwa Jamesa Gibba Stuarta (Napoleon i islam) francuskiej książki Christiana Cherfilsa z 1914 roku, angielski pisarz David Musa Pidcock stwierdza: „Sądzę, że był to Lord Acton, który nieco później w XIX wieku, popierał pogląd Napoleona – wraz z poglądem Davida Ricardo i Abrahama Lincolna – iż świat nie będzie wolny od wojny, dopóki stoły kantorów nie zostaną raz na zawsze przewrócone”. Pidcock wskazuje również, że Wellington „był narzędziem Rothschildów”. (Cdn.)
Mujahid Kamran
Tłum. Andrzej Filus
