13. grudnia 1981 – jednym zaświeciła gwiazdka z nieba, drugim do dziś przyszło żyć z kajdanami u nóg…

Rok w rok środowiska patriotyczne, a i również środowiska związane z partią obecnie rządzącą polskim klerem, inicjują wspominki pod tytułem „Kolejna rocznica wprowadzenia w Polsce wojny z narodem”. Dla przypomnienia miało to miejsce 13. grudnia 1981 roku, kiedy Wojciech Jaruzelski ogłosił wprowadzenie w Polsce stanu wojennego. Stan ów zaowocował likwidacją NSZZ Solidarność oraz internowaniem ponad 10 tysięcy działaczy opozycji antykomunistycznej; tysiące kolejnych było inwigilowanych i zastraszanych.

W okresie trwania staniu wojennego, na skutek działania reżimu komunistycznego, co najmniej kilkadziesiąt osób w Polsce straciło życie. Kibice antykomunistyczni z gdańskiej Lechii namalowali na mecz z Jagiellonią Białystok oprawę, sygnalizującą kto jest kto – niestety takie naiwne i przaśne podejście do historii wiele upraszcza… Kibice Lechii zaprezentowali grafikę z podobiznami Józefa Stalina, Mao Zedonga, Ernesto „Che” Guevary i Wojciecha Jaruzelskiego. Wizerunki zostały splamione czerwoną barwą, symbolizującą przelaną przez nich krew, a pod spodem znalazł się podpis: „Fabryka morderców”. „Jazda z ku*****” – taka cało-stadionowa oprawa-kartoniada pojawiła się na trybunach przy Łazienkowskiej tuż przed rozpoczęciem spotkania Legia Warszawa z rosyjskim Spartakiem Moskwa, wspieranym w Warszawie przez kiboli i Lecha i Jagiellonii w ramach Ligi Europy. Dostało się „Ruskim”, dostało się Putinowi… Dziwne, że w obliczu nagonki na Rosję i wszystko, co jest związane z tym krajem, w obliczu skandalu służby i policja nie wiedziały o zamierzeniach kibiców Legii, skoro już za Donalda Tuska jako premiera RP, ta sama policja potrafiła nie tyle powstrzymać jakąś prowokację, co zatrzymać grupy wyjazdowe na grube miesiące w całym kraju. Dziś, gdy to wygodne, słynne 60-tki w większości liczących się ekip w Polsce (świadkowie koronni) sprzedały cały ruch kibicowski, a taka prowokacja uszła uwadze organom ścigania. Ktoś jednak z naszych decydentów u szczytów władz czuł nieukrywaną satysfakcję…

…

Magazyn śledczy Anity Gargas w TVP1  pokazał nieznane dotąd fragmenty nagrania z warszawskiej willi generała Wojciecha Jaruzelskiego z nocy 12. na 13. grudnia 2000 roku, a więc w rocznicę stanu wojennego, na których pojawia się redaktor naczelny Gazety Wyborczej Adam Michnik. Na nagraniu, w rozmowie z Teresą Torańską w obecności Jaruzelskiego, Michnik nazywa Jaruzelskiego polskim patriotą, „facetem, który kocha się w Polsce bez wzajemności”, deklaruje, że go kocha, a także ocenia, iż „bez ciebie nic by nie było Wojtku, nic”. Michnik podkreślał także, że „Jaruzelski marzył o szklanych domach Żeromskiego” i dążył do budowy „Polski prosowieckiej, a nie sowieckiej”.

Film, na którym widać, jak w 2000 roku redaktor naczelny Gazety Wyborczej, Adam Michnik wychwala komunistycznego generała Wojciecha Jaruzelskiego w rocznicę wprowadzenia stanu wojennego, zszokował opinię publiczną nie wiadomo dlaczego – chyba, że wszyscy w Polsce mają krotką pamięć. Adam Michnik był od zawsze pomostem twardogłowych komunistów z żydowskim odłamem komunizujących paryskich liberałów.

Michnik, razem z Kołakowskim, objeżdżali Europę pod koniec lat siedemdziesiątych za pełną zgodą aparatu bezpieczeństwa PRL i głosili tezy „eurokomunizmu”. W podziemnym piśmie z Warszawy,  Michnik był nazywany prowokatorem. Rzecz działa się podczas wyprawy późniejszego naczelnego Wyborczej na Zachód w 1977 roku.

Wydana w 1977 roku w Instytucie Literackim Jerzego Giedroycia książka Kościół, lewica, dialog Adama Michnika była podwaliną intelektualna pod przyszłe zmiany o zabarwieniu liberalnym. „(…) Bardzo wysoko ceniłem wtedy myśl liberalną. Zgadzałem się ze Stefanem, że trzeba dać pole, jak to się wtedy nazywało, dla prywatnej inicjatywy. Ale czym innym jest nie przeszkadzać, gdy ktoś chce założyć przedsiębiorstwo, a czym innym sprywatyzować Stocznię Gdańską (…)”. Michnik od zawsze identyfikował się z pokoleniem ‘68. „Podobali mi się, bo mieli dynamizm w butach. Chcieli zmieniać świat. Odrzucić mieszczańską rutynę, konformizm, zakłamanie. Natomiast oczywiście wygadywali także całą masę nonsensów, wszyscy ci maoiści, trockiści, sytuacjoniści. Istniało rzeczywiście jakieś środowisko, antyklerykalne lub areligijne. Obracałem się w nim, rozmawiałem z tymi ludźmi, w końcu tak je nazwałem (…)”.

Dziwię się w przededniu 40. rocznicy wprowadzenia stanu wojennego w Polsce, że są jeszcze naiwni dziennikarze, lub pożyteczni idioci, autentycznie oburzeni i zdziwieni tym co się stało.

Akcja prowadzona przez Adama Michnika i środowisko jego gazety jako strategia ocieplania wizerunku Jaruzelskiego i wybielania okresu komunizmu w Polsce, nie miała niczego na celu, a była po prostu zwykłym blatowaniem się niegdysiejszych żydowskich „dysydentów” z niegdysiejszymi, zapatrzonymi w Lenina komunistami – późniejszymi oligarchami. Adam Michnik stanowił pomost między upadającym reżimem roku 1989 a nadchodzącym wielkim kapitałem. (Cdn.)

Roman Boryczko,

13. grudnia 2021