Słabych się nie wyzwala, słabych się podbija za zgodą równie silnych (3)

Mimo że Zbigniew Ziobro, wtedy polityk Prawa i Sprawiedliwości, był autorem raportu z prac komisji Rywina, w którym Czarzasty został uznany za przedstawiciela grupy trzymającej władzę, to właśnie do Czarzastego w 2009 r. ruszyli ludzie PiS, by dogadywać się w sprawie podziału wpływów w telewizji publicznej. Rozmowy z przewodniczącym Ordynackiej miał prowadzić Adam Lipiński, wiceszef Prawa i Sprawiedliwości, człowiek od zadań specjalnych. W rezultacie – PiS przejął kontrolę nad TVP 1 i radiową Trójką, SLD wziął TVP 2 i Jedynkę.

W 2012 roku Włodzimierz Czarzasty wziął udział w wyborach na przewodniczącego wojewódzkich struktur SLD na Mazowszu. Wygrał z Katarzyną Piekarską większością 111 do 106 głosów. Kilka lat później wystartował w wyborach na przewodniczącego Sojuszu Lewicy Demokratycznej. W II turze, która odbyła się 23. stycznia 2016 roku, Włodzimierz Czarzasty pokonał Jerzego Wenderlicha. Czarzasty po flircie z Platformą Obywatelską i PSL w ramach Koalicji Obywatelskiej jest dziś w Sejmie z Wiosną Biedronia i Razem Zandberga. Jak widać z tych pokrętnych losów – PZPR w życiorysach niejedno ma imię…

1. marca – Narodowy Dzień Pamięci Żołnierzy Wyklętych, to inicjatywa Prezydenta RP, prof. Lecha Kaczyńskiego, który zginął w katastrofie smoleńskiej, to również czas przypominania o dziesiątkach tysięcy pomordowanych młodych dzieciach polskiej ziemi, naiwnych patriotów, wierzących w to, że gen. Anders przyjedzie na białym rumaku – którym komunistyczny reżim odebrał życie, unicestwił ich fizycznie i zabił pamięć.

Dlaczego 1. marca? Otóż to termin nieprzypadkowy, tego dnia 1951 roku w warszawskiej katowni na Mokotowie, w budynku gospodarczym przy ul. Rakowieckiej o godz. 20:00 rozpoczął się mord Żołnierzy Niezłomnych – IV Zarządu Głównego Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość. Dlaczego piszę tak brutalnie? Fakty nie kłamią i w końcówce wojny pewne szczegóły co do przyszłości – m.in. naszego kraju, który miał wstać z popiołów – były znane i rządowi w Londynie i polskim konspiratorom. Konferencja w Jałcie, obradująca zimą od 4. do 11. lutego 1945 r., była drugim – po Teheranie na przełomie listopada i grudnia 1943 r. – spotkaniem przywódców Wielkiej Trójki, decydujących o kształcie wyłaniającego się z wojny świata. Józef Stalin i Armia Czerwona szli jak walec ku zagładzie Hitlera, komunistyczna armia w błyskawicznym tempie parła w kierunku Odry i Bałtyku. Sytuacja militarna zachodnich aliantów była w tamtym czasie znacznie trudniejsza, ich napór został na dłuższy czas powstrzymany w wyniku niespodziewanej niemieckiej ofensywy w Ardenach. Stalin miał w swoich rękach najlepsze karty. Na terenach Polski zainstalował się rząd pod auspicjami radzieckich komunistów – od lipca 1944 r. sprawował utworzony w Moskwie, zdominowany przez komunistów Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego, przekształcony w Rząd Tymczasowy, który został uznany przez ZSRR za jedyne prawowite polskie przedstawicielstwo.

Jeszcze w Teheranie Wielka Trójka ustaliła, że wschodnia granica Rzeczypospolitej przebiegać będzie wzdłuż linii Curzona, co pozostawiałoby po stronie radzieckiej większość ziem, które Stalin uzyskał w 1939 r., współdziałając z Hitlerem w rozbiorze Polski.

Nasi sojusznicy, którzy kolejny raz zdradzili – Roosevelt i Churchill – dobrze rozumieli, że Polska znajduje się już pod radziecką kontrolą i wiedzieli, iż niczego nie ugrają z Józefem Stalinem, grając jeszcze terenami podbitych Niemiec, których przyszłość była niewiadomą. Wielka Trójka latem 1945 r. w Poczdamie zgodziła się na linię Odry i Nysy, ale tylko jako tymczasowe rozgraniczenie. Co ciekawe, ostateczny kształt granic miała zwieńczyć konferencja pokojowa, która nigdy się nie zebrała! Młode państwo polskie stawiało to w bardzo skomplikowanej sytuacji geopolitycznej, gdy przez kilka powojennych dziesięcioleci gwarantem granicy na Odrze i Nysie był ZSRR. Rękoma swoich aliantów Polska straciła wszystko, co się dało! (Cdn.)

Roman Boryczko,

grudzień 2019