Stepan Bandera dla nas, świadomych historii mieszkańców umiłowanej Polski, to wróg śmiertelny i nazista! (7)
Wiosną 1941 r. w Krakowie doszło do spotkania kierownictwa OUN-B, podczas którego opracowano i przyjęto dokument pt. Walka i działalność ukraińskich nacjonalistów podczas wojny. Dokument ten był swoistym manifestem ideologicznym OUN-B, zawierającym wizję Ukrainy, o jaką walczyli ukraińscy nacjonaliści pod kierownictwem Stepana Bandery. Za głównego wroga narodu i państwa ukraińskiego uznano ZSRR (w dokumencie stosowano określenie „moskale”). Ziemie ukraińskie, które zostaną wyzwolone spod okupacji sowieckiej przez OUN, mają utworzyć suwerenne państwo ukraińskie. Projekt polityczny banderowców za najwyższą wartość przyjmował niezależne ukraińskie państwo narodowe. Tym samym całość funkcjonowania instytucji państwowych oraz społecznych miała być podporządkowana tej idei. Suwerenna Ukraina miała przyjąć formę autarchii, czyli formy rządów, w której najlepsza forma władzy należy do jednego człowieka – wodza. Społeczeństwo na terenie banderowskiej Ukrainy pozostaje poddane całkowitej kontroli i pozbawione sprawczości. W systemie UPA Ukrainy jednostka jest przedmiotem, a nie podmiotem sprawowania władzy i polityki. Cel – autorytarne, zmilitaryzowane, oparte na przemocy i silnej władzy państwo bez sprzeciwu, bez mniejszości narodowych!
Na początku stycznia 1942 r. Bandera został umieszczony w izolatce nr 73 obozu koncentracyjnego Sachsenhausen. W lipcu 1941 r. ojciec Stepana Bandery został rozstrzelany w Kijowie przez NKWD, a jego dwie siostry wywieziono do obozów na Syberii. Trzecia siostra Bandery na 10 lat trafiła do łagru w 1946 roku. Dwaj bracia leadera OUN-B – Wasilij i Aleksander – zginęli w obozie koncentracyjnym Auschwitz pod koniec lipca 1942 roku. Trzeci brat, Bogdan, został zastrzelony przez gestapo. Ukraiński pisarz, prof. Wasyl Resewycz twierdzi, że pobyt Bandery w więziennym odosobnieniu nie miał cech eksterminacji polityka. Był tam między innymi przedwojenny kanclerz Austrii, Kurt Schuschnigg. „Warunki pobytu w obozie w Sachsenhausen zależały od statusu jeńca, to Stepan Bandera posiadał tam umeblowany, dwupokojowy apartament: [miał] pokój gościnny i sypialnię. Na ścianach wisiały obrazy, a na podłodze leżał dywan. Tacy więźniowie stołowali się w jadalni komanda SS, które dominowało w obozie koncentracyjnym. Oprócz tego nie nosili strojów obozowych i nie brali udziału w przymusowych robotach. W ciągu dnia cel nie zamykano. Banderze pozwalano na spotkania z żoną, przez którą utrzymywał kontakt ze światem zewnętrznym i organizacją (OUN-B)”.
Być może było jeszcze inaczej:
https://www.dakowski.pl/obozowe-meczenstwo-hitlerowskiego-kolaboranta-stepana-bandery/
We wrześniu 1944 r. hitlerowcy polityka wypuścili. Zaproponowano mu współpracę, ale Stepan postawił jeden warunek: uznać Ustawę o odrodzeniu państwa ukraińskiego. Naziści odmówili. W rezultacie do końca wojny Bandera spokojnie, przez nikogo nie niepokojony przebywał w Niemczech i nie został aresztowany. 1. lutego 1945 roku podczas bombardowań Tyrolu Bandera uciekł z rodziną do Wiednia.
X X X
W 1943 r. UPA składała się głównie z członków OUN, policji ukraińskiej, weteranów rozwiązanego, dowodzonego przez nazistów 201. batalionu Schutzmannschaft lub dezerterów z niesławnej dywizji Waffen-SS Galizien. UPA liczyła od 25 000 do 30 000 bojowników, a w 1944 r. mogła zmobilizować nawet 100 000 ludzi. Nacjonaliści ukraińscy zdali sobie sprawę, że ich panowie – Niemcy przegrywają wojnę. Stworzenie kapitalistycznej, liberalnej, demokratycznej i burżuazyjnej Ukrainy było w poważnym niebezpieczeństwie, gdy szybkim tempem zbliżały się wojska radzieckie. OUN-B zaczęła reorientować się w kierunku sojuszu z brytyjskim i amerykańskim imperializmem.
Kierowana głównie przez członka OUN-B, Romana Szuchewycza, UPA nadal używała pozdrowienia „Chwała Ukrainie!”, ale zrezygnowała z machania ręką, związanego z nazistami. Zdając sobie sprawę ze zbliżającej się klęski nazistów, OUN-B i UPA zaczęły szerzyć mit, że walczyły zarówno z Sowietami, jak i nazistami o niepodległą Ukrainę, wkradając się w przychylność zachodnich sojuszników z koalicji antyhitlerowskiej. Przywódcy OUN-B również zaczęli dyskutować o „demokratyzacji” w ramach swojego apelu do Londynu i Washingtonu o wsparcie. Na swojej trzeciej konferencji w lutym 1943 r. OUN-B sformalizowała ten zwrot w kierunku „demokracji”, znosząc nazistowski zieg… – nominalnie zrezygnowali także z „zasady przywództwa” (Führerprinzip), zakładano, że po uwolnieniu Bandera ponownie zostanie ich przywódcą.
Przynajmniej w słowach OUN-B proklamowała „równość wszystkich obywateli Ukrainy”, ale tylko tych, „którzy są świadomi wspólnego losu z narodem ukraińskim”. Wysłali nawet przedstawicieli do Szwecji, Włoch i Szwajcarii w celu nawiązania kontaktów z zachodnimi sojusznikami i próbowali negocjacji z Armią Krajową, która do tej pory była jednym z głównych wrogów OUN-B. UPA jednak nadal współpracowała z hitlerowcami, realizowała swój program eksterminacji mniejszości i dokonywała w latach 1943-1945 straszliwych, ludobójczych mordów na rdzennej ludności polskiej na Wołyniu i w Galicji Wschodniej.
Czystki etniczne – szczególnie obywateli polskich – zostały jasno opisane w wewnętrznych dokumentach UPA i OUN-B, był to plan i każdy Ukrainiec został zobowiązany do jego wykonania. Polacy w wioskach, w których powszechne były małżeństwa mieszane z Ukraińcami, byli szczególnie narażeni, ponieważ nie mieli wcześniej powodu podejrzewać, iż ukraińscy sąsiedzi chcą ich zabić. Do stycznia i lutego 1943 r. członkowie OUN-B zabili już setki Polaków, którzy nie zastosowali się do żądań OUN-B, by opuścili „terytoria ukraińskie”. Szczyt ludobójczych masakr rozpoczął się wiosną i trwał do końca 1943 roku. Bojownicy UPA i członkowie OUN-B wraz z miejscowymi Ukraińcami zabijali Polaków „narzędziami takimi jak siekiery i widły”, które czasami były wcześniej błogosławione przez prawosławnych i ukraińskich księży katolickich.
Kopiowali taktykę stosowaną przez nazistów do zabijania Żydów na Ukrainie. Polaków zapraszano na zebranie wiejskie do stodoły, a następnie w niej doszczętnie palono. Ukraińcy poślubieni Polkom byli zmuszani do zabijania swoich żon i dzieci, ponieważ OUN uważała małżeństwa mieszane za „zbrodnię”. Niedzielne nabożeństwa Kościoła rzymskokatolickiego były również regularnie atakowane przez bojowników UPA, którzy „obrzucali miejsce granatami”. Zgodnie ze swoją antysemicką ideologią siły UPA i OUN-B prześladowały także tych Żydów, którym udało się uciec z getta. Cel UPA to zniszczenie mniejszości etnicznych z terenów, które UPA uważała za „ziemie ukraińskie”. Bestialstwo Ukraińców miało charakter ludobójstwa. Objęło nie tylko Wołyń, ale również województwa lwowskie, tarnopolskie i stanisławowskie – czyli Galicję Wschodnią, a nawet część województw, graniczących z Wołyniem: Ziemi Lubelskiej (od zachodu) i Polesia (od północy). Dramat Polaków trwał do roku 1945. Najtragiczniejszym punktem Rzezi Wołyńskiej była „krwawa niedziela” 11. lipca 1943 roku. Zniszczenie UPA-OUN jako aktywnej organizacji podziemnej na zachodniej Ukrainie zajęło wojskom radzieckim pięć lat! (Cdn.)
Roman Boryczko,
styczeń 2023
