Lichwiarskie pożyczki pieniędzy i zabójstwa w historii (3)

Należy zaznaczyć, że wojna prowadzona przeciwko Francji przez Anglię trwała w latach 1792-1815. Równolegle Anglia również prowadziła wojnę z Ameryką w latach 1812-14. Obie wojny zostały wywołane przez Rothschildów. Wojna z Ameryką została wszczęta, ponieważ Stany Zjednoczone odmówiły odnowienia statutu kontrolowanego przez Rothschildów Bank of America, który był bankiem centralnym Stanów Zjednoczonych w latach 1791-1811. Według słów Goodsona, „brytyjski premier Spencer Perceval (1809-1812) próbował powstrzymać tę całkowicie daremną wojnę, ale został zamordowany 11. maja 1812 r. w holu Izby Gmin przez Johna Bellinghama, politycznego radykała, który został ustawiony przez Rothschilda”.

Perceval bardzo dobrze znał zawiłości wielkich finansów, ponieważ był kanclerzem skarbu, na które to stanowisko został powołany 28. marca 1807 roku.

Kampania francuska w Egipcie i Syrii toczyła się pod rządami Napoleona Bonaparte, który spędził w tym regionie trzy lata i dwa miesiące (1. lipca 1798 – 2. września 1801). Christian Cherfils pisze: „Jeszcze przed wyjazdem z Francji Bonaparte postanowił studiować Koran. Pod znaczącym rozdziałem Polityka i moralność kazał im zdobyć dla swojej Biblioteki Obozowej kopie Starego i Nowego Testamentu, Koranu, Wed, Mitologii i Esprit de Lois bt Montesquieu. W Egipcie Napoleon kontaktował się z uczonymi tego kraju, zwłaszcza z ulemami z Al Azhar.

Był pod tak głębokim wpływem Koranu, że napisał do szejka El Mesiri 26. sierpnia 1798 roku: „Mam nadzieję, że nie minie dużo czasu, zanim będę mógł zgromadzić wszystkich mądrych ludzi w tym kraju i ustanowić zrównoważony reżim, opierający  się na zasadach Koranu, które są jedynymi prawdami i które jako jedyne mogą przynieść szczęście człowiekowi”. Dokument z dnia 16. sierpnia 1799 r. odnotowuje, z jak wielką pompą obchodzono urodziny Proroka. „Nic tak wspaniałego nie widziano jak pamięć  ludzka sięga” – czytamy w dokumencie. Stwierdza: „Wszystkie jednostki armii w Kairze, oświetlone mnóstwem pochodni, złożyły wizytę szejkowi El-Bekry, gdzie naczelny wódz [Napoleon] jadł obiad z Moustafa-Pachą i wszystkimi głównymi oficerami, wziętymi do niewoli w bitwie pod Aboukir. Wódz naczelny był obecny przy czytaniu różnych arabskich wierszy, recytowanych mu na cześć Proroka, po czym w otoczeniu wielkich szejków zarządził modlitwy i kazał wyrecytować mu genealogię Proroka.”

Wobec powyższego jest niemal pewne, że zakaz lichwy nałożony przez Koran musiał być w jego świadomości. Kiedy został pierwszym konsulem 9. listopada 1799 roku, pierwszą akcją Napoleona było utworzenie 18. stycznia 1800 r. Bancque de France. Został on utworzony jako spółka akcyjna i rozpoczął działalność prawie miesiąc później, 20. lutego. Goodson pisze: „Bank ten zastąpił 15, głównie żydowskich, prywatnych domów bankowych, głęboko zaangażowanych w wydarzenia, poprzedzające rewolucję francuską 1789-1799. Banki te pobierały od korony francuskiej rażąco oprocentowane pożyczki, do tego stopnia, że przed 1789 r. przeznaczała ona ponad 50% wydatków budżetowych na odsetki”. 14. kwietnia 1803 r. zniósł prawo emitowania pieniędzy przez dwa rywalizujące ze sobą banki. Były to Caisse d’Escompte de Commerce i Comptoir Commercial. Zwrócił uwagę, że jeden bank emitujący walutę „może być łatwiej obserwowany niż kilka koncernów – zarówno przez rząd, jak i opinię publiczną”. Ten krok musiał głęboko zaniepokoić, wręcz rozwścieczyć intrygantów Rothschildów i spokrewnione z nimi rodziny bankierskie.

Dlatego koalicja sił składająca się z Austrii, Prus, Rosji, Hiszpanii i Szwecji, finansowana w wysokości 100 milionów funtów przez Rothschildów, wypowiedziała wojnę Francji. Koalicja liczyła 600 000 żołnierzy, a Napoleon miał mniej niż jedną trzecią tej liczby. Normalnie byłby zmuszony pożyczyć pieniądze od bankierów na wysiłek wojenny. Ale 20. grudnia 1803 roku Napoleon sprzedał Luizjanę Stanom Zjednoczonym za 3 miliony funtów i tym samym zaskoczył bankierów.

Niezwykle ważne jest, aby zauważyć, iż „Napoleon był tak podejrzliwy i nieufny wobec bankierów, że osobiście nadzorował operacje Skarbu Państwa, aby tajemnice jego polityki pieniężnej nie wyciekły i nie zostały wykorzystane przez spekulantów. Był więc swoim własnym bankierem, który kontrolował zarówno tworzenie, jak i dystrybucję pieniądza i kredytu, ku rozczarowaniu międzynarodowych bankierów, zwłaszcza Rothschildów, którzy „byli praktycznie wykluczeni z działania na rynkach kontynentalnych”.

Do 1806 roku kapitał Banku wzrósł do 90 milionów franków, a frank był najbardziej stabilną walutą w Europie. Taka sytuacja była nie do przyjęcia dla Rothschildów. Dlatego po krótkiej przerwie w pokoju w 1806 roku wybuchła nowa wojna. Napoleonowi nie pozwolono spocząć w pokoju, a jego zasoby musiały zostać zużyte na niepotrzebne wojny, wywołane przez Rothschildów. Został zmuszony do wojny z Rosją. Jego zimowe odosobnienie stało się katastrofą i znacznie osłabiło jego moc. Ostatecznie w 1815 roku Napoleon został pokonany pod Waterloo. Walczył przeciwko koalicji Austrii, Prus i Wielkiej Brytanii, której Rothschildowie pożyczyli 10 milionów funtów na ostatnią wojnę z Napoleonem.

Teraz dopiero ustalono, że Napoleon został otruty na św. Helenie, gdzie był więziony. Zostało to ustalone przez Bena Weidera i Stena Forshufvuda, których książkę o zamachu na Napoleona przetłumaczono na 28 języków i sprzedano w nakładzie ponad milion egzemplarzy. Napoleon miał zaledwie 51 lat, kiedy zmarł w wyniku zatrucia arszenikiem 5. maja 1821 roku. Jak napisał Ben Weider w swoim artykule Zabójstwo Napoleona (dostępny w Internecie): „Wiesz, ludzie często pytają mnie, jak mogę być pewny, że Napoleon został otruty. W końcu nie żyje od 176 lat. Odpowiedź jest stosunkowo łatwa: analiza treści pamiętników ośmiu naocznych świadków, którzy byli z Napoleonem na wyspie, a dostarczone przez nich informacje zostały potwierdzone przez naukę nuklearną. Ci naoczni świadkowie przebywali z Napoleonem i relacjonowali w swoich pamiętnikach to, co widzieli, a opublikowali je po powrocie do domu po śmierci Napoleona”.

Poziom arsenu we włosach Napoleona, który został przetestowany w Harwell Nuclear Research Laboratory w Londynie, potwierdził, że rzeczywiście został otruty. Wyniki zostały również potwierdzone przez FBI. Nadworni historycy rozpowszechnili kłamstwo, iż Napoleon zmarł na raka. Weider pyta: „Jeśli Napoleon zmarł na raka, to dlaczego umarł otyły i nie wykazywał żadnych objawów raka? Po prostu dlatego, że nie umarł na raka”. Goodson stwierdza iż zabójstwo Napoleona „niewątpliwie byłoby dziełem zabójcy Rothschilda, co jest zgodne ze schematem, powtarzanym konsekwentnie w ciągu ostatnich dwóch stuleci zabójstwa wszystkich przywódców, którzy proponują, ustanawiają i utrzymują systemy bankowe wolne od lichwy”. (Cdn.)

Mujahid Kamran

Tłum. Andrzej Filus