Kto ma pieniądze, ten ma możliwości…

Kontrkultura, od kiedy zacząłem się nią interesować, zawsze okoniem stała wobec tematu pieniędzy, zysków i zasobności ekonomicznej jednostki. Fantasmagorie anarchistów o „nowym, lepszym świecie” owszem spełniły się – lecz tylko dla nielicznych: najbardziej pracowitych, wykształconych i ideologicznie sfanatyzowanych do odejścia z tego, znanego im, świata. W Polsce odejść można jedynie w dzikie rejony Bieszczadów czy inne górskie pustelnie. Zachód daje większe możliwości wycofania się z miasta na autonomiczne farmy, z ich wizją szczęścia wspólnego, stworzone na podobieństwo żydowskich kibuców.Dlaczego pieniądze są złe? Czy ich posiadanie ma zawsze negatywne konotacje? Zespół Dezerter, ikona polskiego punka, po dziś dzień twierdzi, że ich przekaz ma taką samą siłę rażenia. Mają niemal 50., nie odwiedzają już squatów i innych (a ostatnich) redut kontrkultury. Bywają za to na różnych Woodstockach, juwenaliach i reaktywowanych Jarocinach – śpiąc w hotelach, jedząc pączki z catteringu i licząc okrągłe sumki za swoje sety. Ich widownia to i nastolatki i wykształciuchy z korporacji, ludzie, jeżdżący na co dzień mercedesami, podśpiewujący: „…jeśli chcesz zmieniać świat, to nie zapomnij zacząć od siebie”. Czy mam ich krytykować, że odeszli od kanonu buntu no future, czy może szanować, iż jeszcze grają? Mam trzecią drogę – po prostu już ich nie słucham.

Dlaczego poruszam temat pieniędzy? Otóż często przebywamy z osobami, kształtującymi nasz światopogląd, a potem dowiadujemy się, że ten pan w sterylnie białej koszuli jako celebryta na warszawskich salonach był naszym mentorem… Dlaczego kontrkultura nigdy nie wypracowała niezależności ekonomicznej? Często wśród załogantów zdarzali się ludzie majętni, którzy przynajmniej w latach 90. z racji umiejętności czy pieniędzy rodziców otwierali firmy. Czemu nie zatrudniali swoich kumpli czy kolegów z tego samego kółka politycznego? Przecież Świadkowie Jehowy jako religijna subkultura takim działaniem wygrali swój finansowy spokój. Gdy brat w wierze traci pracę – gmina pomaga mu finansowo a pozostali szukają etatu – wszystko bez udziału państwa. Zaradni ruszają na podbój rynku i… zatrudniają współwyznawców. Gdy budują bożnicę, przybywa kilkuset do kilku tysięcy wolontariuszy i wznoszą ją społecznie, non profit. Liczy się dobro wspólne i efektywność na polu zdobywania wiernych i zasobności członków wspólnoty, którzy dają daninę z wypłat. Czemu tak piękna idea, jak anarchizm poszła o krok za daleko, przyszłość upatrując w utopii, powrocie do prymitywizmu czy ascezy, a nie odwróceniu karty i alternatywy ekonomiczno-wspólnotowej dla kapitalistycznego porządku?

Janusz Korwin-Mikke, statystyczny outsider a internetowy demagog, prowadzi niestrudzenie swa wolnorynkową krucjatę. Tym razem zaostrzył kurs. Albo jego program: zero państwa i biurokracji oraz więzienia dla polityków wygra, albo przyjdą narodowcy i „po prostu ich rozszarpią na ulicach na strzępy”. Piewców zmian jest więcej – także Kukiz ze swą demokracją oddolną (jednomandatowe okręgi wyborcze, dające na zawsze władzę tym z pieniędzmi, którzy najlepiej umieją wizerunek poczciwego polityka sprzedać. Są też i związkowcy od Dudy, chcący więcej dla… siebie.

Dziś jest za późno, by roztrząsać błędy i wypaczenia. Kontrkultura albo uzyska realną siłę ekonomiczno-ideologiczno-społecznego rażenia (jak zieloni w Niemczech) jako ruch lub partia, wpływająca na bieg wydarzeń, albo nastąpi jeszcze szybszy proces marginalizacji ethosu wolnościowego.

Nacjonaliści uczą się na cudzych błędach. Oprócz parad do Ruchu Narodowego jak muchy przylgnął mundurowy postkomunistyczny beton i skansenowi ideolodzy, ale też i… pieniądze!

Tylko RAZEM!!!

(Awangarda)

Lipiec 2013