Dugin, nienawiść… Dokąd pójść, by przetrwać? (3)

X X X

Dugin to nie polskie piekiełko, to nie polska bajka – jest wysoko ponad to. Aleksander Dugin stanowi postać enigmatyczną, diaboliczną i bardzo kontrowersyjną. Jest synem generała KGB. Głosił od zawsze prowokacyjne idee i otaczał się ekstremistami. O ile wcześniej uchodził przede wszystkim za prowokatora i politycznego ekshibicjonistę, dziś – dzięki kontaktom – jest słuchany uważnie.

Dugin w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych zaczynał jako dysydent w ramach moskiewskiej awangardy, kwiatu młodzieży, powiązanej z elitami władzy. Flirtował z nazizmem (Czarny Zakon SS, to jeden z liderów rosyjskiego ruchu faszystowskiego).

Gdy upada kolos na glinianych nogach, Dugin jako jeden z pierwszych kuje ideę wielkiego powrotu ZSRR. Dugin dokonał częściowego pojednania z komunizmem i wraz z przyjaciółmi współtworzył Narodowo-Bolszewicką Partię Rosji. Innymi jej założycielami byli kontrowersyjny pisarz i polityk, syn oficera KGB, Eduard Limonow, a także popularny muzyk rockowy, Jegor Lietow. Nacbole, jak nazywano tę partię, reprezentowali radykalną siłę polityczną, która łączyła nazistowską i komunistyczną symbolikę i idee w walce o przywrócenie terytorium byłego Związku Radzieckiego pod panowanie dzisiejszej Rosji. Głównym wrogiem ideologicznym narodowych bolszewików okazał się być liberalizm i atlantyzm. Dugin do dziś konsekwentnie staje w obronie narodowych bolszewików – jako najlepszej ze wszystkich złych sił politycznych, jakie w ofercie ma Rosja.

Dugin opublikował swoją prawdopodobnie najważniejszą książkę The Foundations of Geopolitics: The Geopolitical Future of Russia (Podstawy geopolityki: Geopolityczna przyszłość Rosji), w której ogłasza nadrzędny cel: zdominowanie świata przez Rosję. Rosja miałaby to osiągnąć za pomocą takich narzędzi, jak zajmowanie nowych terytoriów, aneksje oraz sojusze podobnie myślących sił politycznych w całej euroazjatyckiej przestrzeni. Książka ta, przesycona ultranacjonalistycznymi i tradycjonalistycznymi wizjami Dugina, zyskała dość szerokie grono odbiorców. Podstawy geopolityki stały się lekturą obowiązkową w szkołach wojskowych, na uniwersytetach i w Akademii Sztabu Generalnego. Jego drugim ważnym dziełem była wydana w 2009 roku książka Czwarta teoria polityczna, w której Dugin wzywa do stworzenia nowego systemu myślowego, który zastąpi trzy wielkie ideologie współczesności: liberalizm, komunizm i faszyzm.

Czwarta teoria miałaby w swoim założeniu posłużyć się najbardziej użytecznymi elementami starych ideologii i na tradycjonalistycznych fundamentach ustanowić nową, hegemoniczną, myślową potęgę, która zastąpi panujący na świecie, nihilistyczny i dekadencki, liberalizm. W tym samym roku Dugin założył również czasopismo Geopolitika.ru . Został też profesorem filozofii i nauk politycznych oraz szefem Centrum Studiów Konserwatywnych na Moskiewskim Uniwersytecie Państwowym. Dugin był jednym z głównych orędowników projektu rezidentystycznego Noworosja (Nowa Rosja), obejmującego znaczną część wschodniej Ukrainy. Ku jego rozczarowaniu Kreml w końcu nie odważył się w 2014 roku wejść z całą armią i zaoferował jedynie pośrednią pomoc finansową i militarną Ukraińcom rosyjskojęzycznym – promowanym przez siebie separatystom, co doprowadziło do status quo tych ostatnich lat, w których kontrolowane terytoria w Doniecku i prowincje ługańskie – tworzące rejon Donbassu – zostały pozostawione w zawieszeniu bez uznania międzynarodowego, a w konsekwencji metodycznie niszczone przez stronę ukraińską bronią i pociskami NATO, USA nie wyłączając. (Cdn.)

Roman Boryczko,

sierpień 2022